محمداعظم ایازی. قواعد پشتو

کابل، مطبعه عمومی، ۱۳۱۸. — 226 ص.روشن است که زبان پشتو به لحاظ دور افتادن متکلمین آن را از هم شاخهای زیادی پیدا کرده و به همین سبب در زبان اختلاف رسم الخط و لهجه زیاد است البته این رسم الخط ها و لهجه ها در محیط خود اصلیت دارد لیکن هرگاه یک زبان صورت علمی، ادبی تحریری را اختیار می نماید و در مقام رسمیت می آید لازم می شود که از رسم الخط ها و لهجه های مختلف یک رسم الخط (معیاری) اختیار کرده شود، چنانچه تمامی زبانهای شرقی و مغربی همین شیوه را اختیار نموده اند زیرا که بدون آن زبان هرگز یک صورت علمی و وحدت را حاصل کرده نمی تواند پس ما هم مجبوریم که از رسم الخط ها و لهجه های مختلفه یک رسم الخط و یک لهجه را که بهتر بدانیم به حیث (رسم الخط معیاری) و (لهجه معیاری) پشتو اختیار نمائیم تا تحریرات و نشریات رسمی و عمومی ما متحدالشکل باشد.